تاثیرات درمان با بیوفیدبک بینایی روی تعادل وضعیتی بیماران سکته مغزی

پیشینه و هدف: ضایعات حفظ تعادل وضعیتی یکی از ناتوانی های معمول پس از سکته مغزی است. ارائه بیوفیدبک بینایی هنگام انجام تمرینات تعادلی راهی برای بهبود ناتوانی های تعادلی پس از سکته مغزی شناخته شده است اما در میان پژوهشهای انجام شده در خصوص تاثیرات مثبت آن اختلاف نظر وجود دارد. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیرات بیوفیدبک بینایی بصورت متممی بر تمرینات فیزیوتراپی روی بهبود وضعیت تعادلی بیماران سکته مغزی می باشد. مواد و روشها: سی ویک بیمار همی پلژی ثانویه به سکته مغزی در این مطالعه شرکت کرده و به طور تصادفی به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم بندی شدند و هر دو گروه تمرینات مرسوم فیزیوتراپی و تعادلی را دریافت کردند. حین تمرینات تعادلی گروه آزمون بیوفیدبک بینایی را دریافت کرده درحالیکه گروه شاهد آنرا دریافت نمی کردند. عملکرد تعادلی بیماران بصورت کمٌی توسط سکوی نیرو و دستگاه بیودکس و توانایی تحرک آنان توسط آزمون خیزش و رفت ارزیابی شده و بیماران همچنین از نظر توانایی انجام فعالیتهای روزمره توسط شاخص بهینه شده بارثل مورد سنجش قرار گرفتند. سنجشها قبل از شروع درمان، حین آن و پس از پایان دوره توانبخشی انجام گردید. نتایج: پس از پایان دوره توانبخشی در هیچیک از شاخصهای مورد مطالعه تفاوت بارز بین گروهی مشاهده نگردید. بهبود قابل توجهی در تعادل دینامیک بیماران هر دو گروه ، قابلیت تحرک ایشان و کیفیت فعالیتهای روزمره شان مشاهده شده در حالیکه تفاوت آماری قابل ملاحظه ای در شاخصهای تعادل استاتیک آنان پس از پایان دوره بازتوانی بدست نیامد. جمع بندی: هر دو رویه توانبخشی موجب بهبود سیستم کنترل وضعیت بیماران شده اما تمرینات تعادلی همراه با بیوفیدبک بینایی مزیتی را برای بیمارانی که با آن درمان شده بودند نسبت به گروه دیگر به همراه نداشت. نتایج همچنین حاکی از این است که شاخصهای برگرفته از آزمونهای دینامیکی بهتر از شاخصهای تعادل استاتیک تاثیرات بازتوانی را منعکس می کنند.